Blog miłosny

Uczucie, proces psychiczny odzwierciedlający stosunek jednostki do otoczenia, do jego elementów i do samego siebie. Pojęcia uczucia używa się czasem jako synonimu emocji, w psychologii jednak stosuje się je w celu określenia tej kategorii procesów, które są produktem rozwoju społecznego jednostki i wynikają z zaspokojenia lub niezaspokojenia charakterystycznych tylko dla człowieka potrzeb psychicznych. Przykładami tak rozumianych uczuć są np.: miłość, zazdrość, wstyd. Podstawą klasyfikacji uczuć jest wyróżnienie dwóch przeciwstawnych procesów:

1) uczuć dodatnich, odbieranych jako przyjemne.

2) uczuć ujemnych, odbieranych jako przykre.

Ze względu na siłę i czas trwania wyodrębnia się w procesach uczuciowych:

1) afekty - bardzo silne, gwałtowne, ale krótkotrwałe, silnie zakłócające procesy poznawcze jednostki,

2) nastroje - o niewielkiej sile, trwające stosunkowo długo (np. cały dzień), wywołane określonymi sytuacjami, przyjemne lub przykre,

3) namiętności - silne, długotrwałe (liczone nawet w latach), odzwierciedlające pozytywny stosunek do zdarzeń czy działań. Z uwagi na swoistą treść rozróżnia się uczucia: poznawcze, estetyczne, moralno-społeczne itp.

Uczucia - podobnie jak emocje - działają silnie motywująco, wywołując w zachowaniu się człowieka dwie zasadnicze tendencje:

1) dążenie ku przedmiotom (osobom, sytuacjom), które powodują przeżycia i stany przyjemne, pozytywne - uczucia takie nazywane są propulsywnymi,

2) unikanie, odpychanie przedmiotów (osób, sytuacji), które stają się przyczyną przeżyć i stanów nieprzyjemnych, negatywnych - uczucia takie określa się jako repulsywne. Podobnie jak inne procesy psychiczne uczucia rozwijają się w ciągu życia jednostki i podlegają kształtowaniu poprzez wychowanie - szczególnie dotyczy to doskonalenia uczuć społecznych, moralnych, poznawczych, estetycznych. Życie uczuciowe człowieka ma charakter złożony, co przejawia się w zjawisku ambiwalencji, w przeżywaniu konfliktów uczuciowych itp.